Ruim 90% van de bevolking in de Kpékpéta Zone bestaat uit kleine boertjes die hoofdzakelijk voor eigen levensbehoeften produceren. Het gemiddeld inkomen van deze boeren wordt geschat op F CFA 100 tot 200 (= 15 -30 eurocent) per dag per persoon. Dat is ver beneden de $ 1,50 die als grens geldt voor extreme armoede. Er is bijna geen moderne gezondheidszorg. De immigranten moeten het zelfs stellen zonder traditionele genezers omdat traditionele praktijken veelal alleen kunnen bestaan binnen een georganiseerd stam- en clanverband. Totdat Tomoka aantrad, waren de migranten op geen enkele wijze georganiseerd.
Er zijn ( anno 2023)maar enkele zandwegen die het gehele jaar begaanbaar zijn. Alleen trucks, 4x4 auto’s en motoren kunnen het gehele jaar door dit gebied bereiken over slecht onderhouden zandweggetjes waarvan er verschillende overstroomd raken tijdens de regenseizoenen. Het analfabetisme is nog steeds hoog, maar daalt. Er zijn heel weinig banen, langzamer hand stijgt het aantal banen ook onder de vrouwen. Er is zelfs geen markt die als zodanig wordt aangeduid. Daarvoor moet men minstens 6-10km lopen naar dorpjes buiten het eigen gebied. Er was…..gewoon niets, maar anno 2023 is een verbetering te zien, op het gebied van Water, Sanitaire voorzieningen en betere gezondheid. Ook ontstaat er een kleine industrie op het gebied van de verwerking van Jatropha. Het gehele Canton lijdt onder een razend snelle ontbossing. Het regenwoud is in 15 jaar nagenoeg geheel veranderd in een Savannegebied waar taai gras alles dreigt te overwoekeren.
Maar de wel enigszins georganiseerde autochtone Ewe-bevolking zit niet bij de pakken neer. Men beschikt nu in het belangrijkste dorp (Kpékpéta ) bijvoorbeeld over een medische post, voor bv. bevallingen. Deze post is onlangs door de overheid gebouwd, maar zonder elektriciteit en water... In 2018 kreeg STS een gift voor een solarinstallatie: er is nu licht en er is een koelkast voor vaccinatie- vloeistoffen en antigif!
In het armste gehucht, in de sub-zone Avégamé, was er tot 2011 wel een schooltje maar zonder één schoolboek of ander leermiddel. Tomoka is begonnen hierin verbetering te brengen met hulp van onze Stichting: In 2012 is men begonnen met de reconstructie van de school. Het hele dorp, van jong tot oud heeft hieraan meegewerkt: van water dragen voor het maken van de 'bakstenen', het stellen van de palen, het gras snijden voor de dakbedekking tot en met het 'dakdekken'. Ook hebben de kinderen nu schriften en potloden, en zijn er leerboeken. In nov.2016 werd een echte nieuwe school gebouwd, nadat STS hiervoor een grote gift heeft ontvangen. De school is nu de trots van het dorp! Er is zelfs een kleine leesbibliotheek. Op ons initiatief is er nu ook een pre-schooltje, een soort kleuterschool, waar de kinderen, die thuis alleen hun stamtaal spreken, de eerste Franse basiswoorden en begrippen worden geleerd. Zo kunnen ze later sneller meekomen en hebben minder achterstand.
Zo was het in 2011 >
En zo is het nu!
